…Uzanmışdıq. Roza başını sinəmə qoyaraq, danışırdı.

– Axır ki, arzuna çatdın! Doğrusunu de, bu istəyin çoxdanmı yaranmışdı?

– İlk dəfə səsini eşitdiyim saniyədən, hələ gözəl üzünü görməmişdim də, heç!

– Yalançı! – dedi, – düzünü bilmək istəsən, mən səndən addım atacağını çoxdan gözləyirdim. Keçən həftə supermarketdə yerə dağılmış boyağın yaratdığı göldən məni keçirdəndə! Boynundan asılmışdım. Düşünürdüm, öpəcəksən, dodaqlarımı hazırlamışdım. Öpmədin!

– Yəqin, məni “fərsiz” adlandırdın ürəyində!

– Əsla yox! Qalantlılığına qiymət verdim. Amma, hərəkət etsəydin, etirazım güclü olmayacaqdı.

– Etirazının olmayacağını indi başa düşdüm. İtirdiklərimizin əvəzini çıxmaq lazımdır! – deyərək, sinəmə sıxdım.

– Düşündüm ki, bu günün limiti qurtarıb!

– Səhv düşünmək hamıda olur!..

O gündən beynimin içində sanki böyük dəyişiliklər olmuşdu, indinin dili ilə desək, reforma baş vermişdi düşüncələrimdə. Nə etsəydim, hara baxsaydım, Rozanı görərdim. Nəsə düşünsəydim, fikrimin sonunda O gəlib dayanardı. Nə olmuşdu mənə? Bəlkə, qadın tanışlarım az olmuşdu? Nə gizlədim, günah da olsa, boynuma almalıyam ki, son 20-25 ildə bir neçə qadın tanışlarım olub. Ağıllısı da, gözəli də, çirkini də. Amma, ürəyimdə belə yer tutan olubmu, yəqin ki, yox. Rozanın fərqi nə idi başqalarından? Gözəl, qıvraq bədənimi? Ətraf mühiti, cünün suetasını unutdura bilən şənliyimi, sadəliyimi? – Bilmirəm! Onu dəqiq anlayırdım ki, Roza ömrümün, düşüncələrimin ən vacib aparıcı amilləri sırasında yer tutub özünə.

…İki gün sonra, Roza işdən çıxanda mənə piyada birgə getməyimizi təklif etdi.

– Bu küçələri piyada nə vaxt keçmisən?

– Bilmirəm, yəqin son 3-4 ildə heç vaxt.

– Gedək onda piyada.

Xeyli dəyişiliklər olubmuş bu kücələrdə. Suetalarda yaşamaq, işə tələsmək, işdən evə, nə bilim – harasa! Ömürü, illəri beləcə yola veririk. “Şərq mətbəxi” yazılmış kafelərin birinin qabağından keçəndə təklif etdim:

– Yeməyə həvəsin varsa, girək kafeyə.

– Kafeyə? Hə, gedək. – Roza razılaşdı.

İçəridə tündlük idi. Görünürdü, hansısa ziyafət keçirilir. 3-4 stolu yaxınlaşdırmışdılar. Səsli-küylü bir dəstə yeyib içirdilər. Roza: “Gəl, çıxaq buradan!” – desə də, bir küncdə yer tapıb oturduq. Yemək sifariş etdik.

– Qorxmursan belə şəraitdən? – Roza yeyib-içən dəstəyə işarə ilə sual etdi.

– Yox, niyə qorxasıyam? – dedim.

– Mənsə qorxuram. Belə dəstələri görəndə narahatçılıq məni tutur. Amma, bir halda ki, sən arxayınsan, mən də sakitəm. Ümumiyyətlə, sən nədən çəkinirsən, qorxursan hyatda?

– Mənim bu günləri ən böyük qorxum sənsən, Roza. Səndən qorxuram. – dedim olduqca sakit və inandırıcı tonla.

– Məndən? Niyə, nə səbəbə?

– Səndən çox xoşum gəlir, daha doğrusu, düşünürəm ki, sənə həddindən artıq vurulmuşam. Sən də hiss edirsən sənə bağlılığımı. Amma, nə olsun? Nə qədər yollarımda maneələr durub! Evliyəm, səndən xeyli yaşlıyam, bu gün sabah 56-m olacaq. Bir də ki, necə olsa da, bir gün vaxt gələcək, sən gedəcəksən buradan. …Mənə sənsizlik ağır olacaq!

– Elə demə, əzizim mənim, xahiş edirəm!.. Hələ ki, yaşayırıq… Nə bilmək olar? – dedi Roza.

4-cü hissə

Bir neçə dəfə Roza ilə, onun “bağ evi” adlandırdığı köhnə evlərinə getmişdik. “Bağ evi” formal ad idi. Əslində, ev əsil kənd evi idi. Şəhərdən çox aralı olmasa da, kənd öz tənəzzül dövrünü yaşayırdı. Evlərin çoxu, o cümlədən Rozanın ata evi yalnız yay dövrü şənlənərdi. Bəzi evlərsə, tam sahibsiz qalmışdı. Rozanın “bağ evi” adlandırdığı ev 2 otaqlı idi + mətbəx, ortada isə böyük “rus peçi”. Qonşu evlər sahibsiz qaldıqları üçün yaramaz vəziyyətə düşmüşdülər. Bu ev isə, hərdən baş çəkildiyi, əl gəzdirildiyi üçün yaşamağa hələ yararlı idi. Əkilib becərən olmadığı üçün evin ətrafında cavan beryoza meşəliyi yaranmışdı. Qabaqda kiçik, güllü-çiçəkli, üzü yoxuşa gedən tala durmuşdu. Tala sonu dərin dərəni xatırladan diklə qurtarırdı. Dikin ətəyində isə kiçicik bir çay axırdı. Xoşum gəlirdi hərdən bu dikin başında dayanıb aşağılarda göz işlədikcə uzanan, haradasa uzaqlarda üfüqlərlə birləşən tayqaya baxmağa.

Müəssisəmizin kəndlərdə həmişə uzun müddətli müəyyən işləri olduğundan, həmişə imkan yaranırdı arxaya qayıdanda, lazım olan anlarda bu evə baş çəkməyə. Bunu Roza da bilirdi. Növbəti dəfə kəndlərə 3-4 günlük iş dalınca gedəsi oldum. Danışdıq ki, iki gündən sonra görüşək. Mən rayondan birbaşa bağ evinə gələcəm. Roza artıq orada olacaq. Həmin gün, axşam düşəndə artıq oradaydım. Köhnə və ağır darvaza qapısı yarım açıq idi. Arxadan səs eşitdim:

– Deyəsən, ocaq qalaya bilməyəcəyik. Bu dəqiqə leysan yağacaq. – Roza əlində suyla dolu vedrəylə arxamda dayanmışdı. Qucaqlaşıb görüşdük.

– Bəlkə çatdım yağışacan. Kömür tez yanır. Vaxt itirməyək!

O dəqiqə işə başladım. Ocaq on dəqiqəyə alova büründü. Yarım saat keçdi, şişlərimiz manqalın üstündəydi. Amma, işi tam axıracan çatdıra bilmədik. Qəfil başlayan gur yağış bizə şişləri yığışdırmağa məcbur etdi. “Qaynar olan çiy ola bilməz!” – dedi Roza. Amma, bir-iki tikəni nəzərə almasaq, kababımız heç də pis alınmamışdı. Bir saatdan artıq davam etdi yağış.

Pəncərələrə, evin köhnə damına çırpılan, yaxınlıqda bitən beryozaların pıçıltılı səsini öz səsinə qatan leysanın yaratdığı gurultuların müşaiyəti altında yeməyimizi sona çatdırdıq.

Yağış qurtarmış, gecə qaranlığı çökmüşdü. Roza balkonun məhəccərinə dırmaşaraq oturmuşdu.

– Görəsən o necə rəngdir? – asimana işarə edərək, dedi.

Göyə baxdım. Qara buludlar yox olmuşdular. Səmanı ağ, seyrək buludlar tutmuşdu. Bəzi yerlərdə ulduzlar görünürdü. Ayın ətrafını isə mavi rəngli bulud topaları zəbt etmişdilər. Aya baxdıqca adamın gözləri axırdı. Sanki hərəkət edən buludlar yox, Ay özü idi. Yumşaq bir sürətlə sonu görünməyən səma boşluğuna üz tutan ay, sanki ulduzlarla yüksəkliklərə qalxmaq uğrunda yarışa girmişdi. Uşaqlıqda xoşum gələrdi belə baxmağa Aya. Dağların başında Ay yaxın görünürdü. Bir neçə saniyə göz ayırmadan baxardım, ayılardım o vaxt ki, yer “ayağımın altından gedir”, başım fırlanır.

– Bu gözəlliyə isti gecə küləyinin gücü ilə yaranan yrpaqların həzin pıçıltısını əlavə etsək, cənnətin olmağına şübhə qalmır! – dedi Roza.

– Mənə qalsa, cənnətin varlığını təsdiq edən arqumentlərin başında mənim gözəl Rozamın mənim yanımda olmağıdır! – deyərək, arxadan qucaqladım. Başını arxaya çevirdi, gündüz səmasına oxşayan sevinc dolu göy gözlərini mənə zillədi:

– Mən bunları bilirəm. Deməsən də hiss edirəm. Bir neçə ay müddətinə belə münasibətin yaranmağı nə deməkdir? Mən də səni sevirəm! Sevirəm bütün varlığımla, ürəyimlə, bədənimin bütün hüceyrələri ilə! Həyatımın, düşüncəmin tərkib hissəsi sənsən, sən! Əzizim!

Mən heç vaxt unutmayacağam Rozanın bu sözlərini, daha doğrusu, hansı incəliklə dediyini. Bir-birimizə sarılmış vəziyyətdə qaldıq. Nə qədər – bilmirəm. Ürəyin qapısı olsaydı, yəqin, o qapını açıb, Rozanı salardım ürəyimin içinə.

Həzin səslə zümzüməyə keçdi:

“-Bizi seçirlər, biz seçirik,

Bəzənsə gecikirik…”

– …Mən heç vaxt taleyimdən qaçmağa çalışmamışam, – yataqda böyrümə qısılaraq, Roza danışırdı, – səni də qismətimə düşən, taleyimə yazılan yazı sayıram. Bilirəm, sənin həyatını ikiləmişəm, bölmüşəm tən. Hiss edirəm mənim payıma düşən hissə, ən azından, sənə məxsus dünyanın yarısıdır. Günah edirəm! Amma, əzizim, mənə bəxş etdiyin o yarı dünyanı qaytarmağa hazıram. Mənə